Ook al zijn jij en je partner continenten van elkaar verwijderd, je trouwring is een symbool van jouw liefde waardoor jullie verbonden zijn. Historici zien de Egyptenaren als de ‘uitvinders’ van dit symbool, wat daarna via de Grieken en Romeinen bij ons terecht is gekomen.
Er zijn verschillende verhalen over het ontstaan van de ring als sieraad. Volgens George Frederick Kunz is de ring ontstaan uit een soort van knoop van draden en strengen. In zijn boek Ring for the finger (1911) noemt Kunz dat er nog magische krachten aan dit soort ringen werd toegedicht.
In India, rondom de Indus, zijn de oudste ringen gevonden. Het waren echter de Egyptenaren die als eerste de ring als teken van trouw gebruikten. Al meer dan 5.000 jaar geleden weefden echtparen hennep draden om elkaars vingers om aan te geven dat ze met elkaar verbonden waren.
De ronde vorm die hierdoor logischerwijs ontstond had ook een diepere betekenis. Een ring is een vorm zonder begin en einde: een eenvoudig symbool voor het idee van oneindige eeuwigheid. De farao’s in het oude Egypte waren de eersten die een dergelijke betekenis aan de ring gaven. Zij droegen een ring in de vorm van een slang die zijn eigen staart op at, de ourobouros.
De traditie om ringen aan geliefden te geven werd na de verovering van Egypte door Alexander de Grote overgenomen door de Grieken. Vaak werd hier een afbeelding van de liefdesgod Eros in verwerkt. Nadat de Romeinen op hun beurt Griekenland veroverden namen ook zij deze traditie over.
De Romeinen gaven er echter wel hun eigen draai aan: de ringen die tijdens huwelijksceremonies werden gebruikt waren van het langer houdbare ijzer of koper. Bovendien was de ring bij de Romeinen niet zozeer een symbool van liefde, maar van eigendom. Hij werd al uitgewisseld bij de verloving en was eigenlijk een bevestiging van de overeenkomst tussen verschillende families. De ring werd een manier waarop mannen een vrouw konden ‘claimen’.
Vanaf de 9e eeuw nam het christendom de trouwring mee in de huwelijksceremonie. Deze waren vaak buitensporig versierd, met gegraveerde afbeeldingen van onder meer duiven of verbonden handen. De Kerk beschouwde dit als heidense symbolen en ontmoedigde dit sterk. Tegen de 13e eeuw waren de trouwringen al veel simpeler van aard.
In de 15e eeuw werd de zogeheten Gimmel ring populair, een ring uit twee delen die op een ingewikkelde manier met elkaar verbonden waren. Tijdens de verlovingsperiode droeg de man het ene deel en de vrouw het andere deel. Tijdens de ceremonie gaf de bruidegom zijn deel van de ring aan de bruid. Na de bruiloft werd de samengestelde ring door de vrouw gedragen.
In dezelfde periode zien we ook de diamanten trouwring opkomen. Deze werd destijds echter nog van de vader van de bruid aan de vader van de bruidegom gegeven. De eerste diamanten verlovingsring zien we in 1475 in Italië bij het huwelijk tussen Costanzo Sforza en Camilia D’Aragona. “Twee gedachten, twee harten, twee passies worden in huwelijk verbonden door een diamant”, zo las het gedicht ter ere van hun huwelijk.
Hoewel diamanten in de eeuwen daarna steeds vaker in verlovings- en trouwringen werden gebruikt, volgde de echte doorbraak pas in de 20e eeuw dankzij een campagne van het Zuid-Afrikaanse De Beers Company. Dankzij de zeer succesvolle slogan ‘A diamond is forever’ raakten diamanten onlosmakelijk verbonden met verlovingsringen. Trouwringen werden over het algemeen een stuk eenvoudiger uitgevoerd.
Een andere ontwikkeling die tegelijkertijd speelde, was een gevolg van de Tweede Wereldoorlog. Voor Amerikaanse en Europese soldaten aan het front was de ring een manier om aan hun geliefden te blijven denken. Deze ontwikkeling heeft zich in de jaren daarna zo snel doorgezet, dat het tegenwoordig vrij ongebruikelijk is als een getrouwde man juist geen trouwring draagt.
